Over Louise

Ik ben geen kopieerapparaat

“Een levend persoon op het doek vastleggen is het meest uitdagende dat er is. Dat kun je niet vergelijken met het schilderen van een bos bloemen of een landschap.”

Louise Bramer is al tientallen jaren kunstenares . Reeds tijdens haar opleiding aan de kunstacademies in Groningen en Den Haag specialiseerde zij zich in portretten.

“een portret is meer dan een gezicht. Ik probeer de hele persoon te vatten, ik schrijf een verhaal met de kwast. Daarom wil ik de mensen het liefst ook een keer of drie zien. En niet alleen stilzittend op een stoel, nee, ze moeten ook af en toe rondlopen. Dan let ik op hun houding, hoe ze praten, hun handen bewegen”

“Soms werk ik op locatie, als het bijvoorbeeld gaat om een oude heer die altijd in zijn vaste stoel zit te lezen. Zo iemand portretteer ik het liefst in die stoel, met een dichtgeslagen boek op schoot. Een goed portret moet herkenbaar zijn. Daarbij gaat het dus niet alleen om uiterlijke kenmerken als ogen en mond, maar ook om de persoonlijkheid.”

Olieverf, pastelkrijt, Siberisch krijt of aquarel; Louise Bramer gebruikt diverse materialen. Ook in technieken varieert ze. Dat gebeurt in overleg met de opdrachtgever, hoewel ze haar voorkeuren en vaste uitgangspunten heeft. “Van kinderen maak ik graag een aquarel in frisse kleuren. Ik vraag ze tevens een favoriete knuffel mee te nemen.”

Een dominante directeur zet ik groot op het doek. Zo lijkt hij echt de baas. Bij een warme persoonlijkheid kies ik een koele achtergrond, zodat die uitstraling nog meer naar voren komt.”

Naschilderen van foto’s is er niet bij.”ik ben geen kopieerapparaat.”

Geen kunstje maar schoonheid van kunst, een mooi schilderij van de persoon in kwestie te maken is mijn doel.

Af en toe komt het voor dat opdrachtgevers even schrikken van het eindresultaat. “Ze vragen dan of ik nog iets kan veranderen, wat minder dikke buik of wat vagere rimpels. 

Sommigen moeten even wennen aan een schilderij. Als het eenmaal hangt, hoor ik vaak dat de eigenaren het steeds mooier gaan vinden. Vaak wordt er heel emotioneel gereageerd. Dat gebeurt bijvoorbeeld als een opa en oma hun kleinkinderen laat schilderen als cadeau voor de ouders. Die barsten dan spontaan in tranen uit. Dat is toch prachtig?”